با پیشرفت جوامع و رواج مصرف گرایی در آن ها، تقاضای افراد برای مصرف کالاهای فشن نیز روز به روز گسترش یافته است. در نقطه مقابل، برندهای فشن برای این که بتوانند پاسخ گوی این حجم فزاینده تقاضای مصرف باشند، شروع به تولید انبوه محصولات و روانه کردن آن ها به بازار کردند. به این ترتیب، انبارهای این برندها به طور مداوم پر از محصولات مختلف شده تا بتوانند پاسخ گوی نیاز مصرف کنندگان باشند. در این مطلب از وب سایت فیوشکا، به سوال فست فشن چیست پاسخ داده و ابعاد مختلف این مسئله را بررسی می کنیم. 

فست فشن چیست؟

فست فشن در واقع فرآیند طراحی، تولید و بازاریابی است که بر تولید و عرضه سریع حجم انبوهی از لباس تمرکز دارد. در این روش، تولید بر اساس ترندها و روندها در صنعت فشن انجام و در آن از مواد اولیه ای با کیفیت پایین مانند پارچه های تولید شده از مواد شیمیایی استفاده می شود. به این ترتیب، هزینه تولید این لباس ها کاهش یافته و لباس هایی با قیمت پایین و قابل دسترس برای عموم تولید می شوند.

شتاب فزاینده ای که در تولید این محصولات فست فشن وجود دارد در زمینه مصرف آن ها نیز حکم فرما است. تولید کنندگان این محصولات برای خالی کردن انبارهای خود از این محصولات و اضافه کردن محصولات جدید نیز عجله ای وصف نشدنی دارند. 

به همین دلیل، برخلاف بسیاری از برندها که برای چهار فصل اصلی سال کلکسیون طراحی می کنند، برندهای فست فشن تعداد نامحدودی میکرو سیزن تعریف کرده و برای هر یک کلکسیونی را طراحی و به بازار عرضه می کنند. لباس های طراحی شده در فرآیند فست فشن، ارزان بوده، کیفیت پایینی داشته و لباس هایی برگرفته از مد هستند.

فست فشن و روند سریع تولید و مصرفی که در آن جاری است، حجم گسترده ای از مخالفت و اعتراض را در میان فعالان محیط زیست، حقوق کارگران و حقوق مصرف کنندگان به دنبال داشته است.

در ادامه پاسخ به سوال فست فشن چیست و بررسی ابعاد مختلف این مسئله، بهتر است که ابتدا تعریفی در رابطه با تاریخچه این جنبش و مفهوم آن ارائه کنیم.

تاریخچه فست فشن

صنعت فشن از زمان آغاز انقلاب صنعتی و با اختراع چرخ خیاطی همواره فضای رو به رشدی را تجربه کرده است. این تحول در صنعت فشن سبب شد تا لباس های آماده برای پوشیدن محبوبیت زیادی در بازار پیدا کنند. این دسته از لباس ها، به مصرف کنندگان قدرت انتخاب بیشتری داده و آیتم های زیادی را در سایزهای مختلف فراهم کردند تا بتوانند از میان آن ها به راحتی خرید کنند.

فست فشن چیست

به این ترتیب، طبقه متوسط جامعه توانستند دسترسی بیشتر و بهتری به آیتم های فشن پیدا کنند و خرید این آیتم ها که تا قبل از آن بیشتر بخشی از رفتار طبقه مرفه بود برای این طبقه نیز قابل دستیابی شد. با وجود این لباس های آماده پوشیدن، تا حدود یک قرن بعد، همچنان تولید لباس های دست دوز، سفارشی و خیاطی شده متداول بود. 

با شروع جنگ جهانی دوم، پارچه جیره بندی شد و همین امر سبب شد تا طرح ها و استایل ها نیز در دنیای مد و لباس ساده تر شوند. این مسئله، رغبت مردم را برای خرید لباس های تولید انبوه بیشتر کرد. فرآیندهای تولید انبوه اغلب با رعایت سطوح پایین استانداردهای کاری همراه هستند. همین امر نیز تا کنون حوادث دلخراش مختلفی را در کارخانه های تولید لباس ایجاد کرده است. اولین حادثه ناخوشایند برای کارکنان صنعت پوشاک در سال ۱۹۱۱ اتفاق افتاد که منجر به فوت ۱۴۶ کارگر در اثر آتش سوزی در کارخانه ای در شهر نیویورک شد. 

تا نیمه های قرن بیستم میلادی، صنعت فشن تولیدات خود را برای چهار فصل؛ پاییز، زمستان، بهار و تابستان آماده و در هر یک از این فصول کلکسیونی را به بازار عرضه می کرد. برای پاسخ گویی به تقاضای مصرف کنندگان در این فصل ها، طراحان از ماه ها قبل برنامه ریزی برای عرضه این محصولات به بازار را شروع می کردند. از طرف دیگر، روندهای بازار را پیش بینی کرده و لباس ها و استایل هایی را که فکر می کردند بیشتر از طرف مصرف کنندگان استقبال شود تولید می کردند. 

این روش، اگرچه نسبت به روش های امروزی در صنعت فشن هدفمندتر بود، قدرت انتخاب مصرف کنندگان در این صنعت را کاهش داد. این شرایط سبب شد تا مدت ها فشن قابل دسترسی برای انبوه و توده های مردم نباشد. صرفاً طبقه مرفه جامعه جزء مصرف کنندگان این صنعت بودند و بر این اساس، قوانین بسیار سفت و سختی در این صنعت حکم فرما بود.

در سال ۱۹۶۰، کمپین مارکتینگی برای لباس های کاغذی برگزار شد. این کمپین به تولید کنندگان و فعالان صنعت فشن نشان داد که مصرف کنندگان آماده استقبال از روندها و ترندهای جدید در فست فشن هستند. به این ترتیب، فعالان این صنعت سرعت تولید خود را بالا برده و هر چه بیشتر هزینه های خود را کاهش دادند. 

تا چندین دهه بعد از این تاریخ، فعالان فست فشن سود خاصی از این روش تولید کسب نمی کردند. در طی همین سال ها، در پاسخ به سوال فست فشن چیست مطلبی در ساندی استایل تایمز منتشر شد که در آن عنوان شده اصطلاح فست فشن به طور ویژه در اواسط قرن بیستم پیرامون ابهامات موجود در مورد موضوع «بوهو  شیک» ایجاد شد.

با وجود حوادث مختلف، تولید انبوه لباس در فاصله سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ گسترش یافت. در طی این سال ها، بخشی از کارها در این فرآیند از جمله تولید پارچه و کارهای فیزیکی وابسته به نیروی انسانی به کشورهای در حال توسعه برون سپاری شد. 

تولیدکنندگان پوشاک و صاحبان کارخانه ها برای این که بتوانند تقاضای فزاینده موجود در بازار را به خوبی پاسخ دهند همواره به دنبال نیروی کار و مواد اولیه ارزان بودند. به این ترتیب و با برون سپاری فرآیند تولید قادر بودند تا ضمن کاهش هزینه های خود، میزان سود قابل دستیابی شان را نیز افزایش دهند. 

در طی سال های بعد، تولید کنندگان پوشاک به مرور حجم تولید خود را کم کردند و سعی کردند تا سرعت خود در زمینه پاسخ گویی به روندها و ترندهای موجود را افزایش دهند. بر این اساس، میکرو سیزن هایی را تعریف کرده و در آن ها کلکسیون های جدید خود را به بازار عرضه نمودند.

در سال ۱۹۹۰، برای افزایش حداکثری سرعت تولید در صنعت فشن، مدل های جدیدی برای زنجیره تأمین ارائه شد. با افزایش سرعت تولید، خرده فروشان فشن قیمت های خود را کاهش داده و سرعت عرضه محصولات به بازار را افزایش دادند. این امر به نوبه ی خود باعث ایجاد میکرو سیزن های متعدد شد. به نوعی که امروزه تولید و عرضه کلکسیون به صورت هفتگی در میکروسیزن ها برای بسیاری از برندها چندان غیر متداول نیست.

امروزه، برندهای فعال در زمینه فست فشن، سالانه به جای چهار فصل سال، ۵۲ کلکسیون میکرو سیزن تولید می کنند. به عبارت دیگر، هر هفته کلکسیون جدیدی را وارد بازار می کنند. به نظر می رسد که این روند به ابتکار برند زارا آغاز شد.

برند زارا هر دو هفته یک بار محصولات جدیدی را در فروشگاه های خود عرضه می کرد. از آن زمان به بعد، فروشگاه های مختلف این روند برند زارا را تقلید کرده و عرضه انبوهی از محصولات را با فواصل زمانی کوتاه به بازار آغاز کردند. این روند سبب شد تا فروشگاه ها دیگر نگران تمام شدن موجودی انبار خود نباشند. 

از  طرف دیگر، با گسترش استقبال از لباس های خیابانی و با توجه به روندهای هفته های مد که در لحظه ایجاد می شدند، تقاضا برای پوشاک  و منطبق شدن بر مد میان مصرف کنندگان افزایش یافت. حال، کارخانه های مختلف تولید کننده لباس  می توانستند هر هفته لباس هایی جدید بنا به درخواست مشتریان خود تولید کنند. در این شرایط، آن قدر تقاضا برای این لباس ها زیاد بود که  تولید آن ها به صورت روزانه نیز منطقی به نظر می رسید. 

به این ترتیب، برندهای مختلف لباس انبوهی از محصولات را در انبارهای خود داشتند و می توانستند مطمئن شوند که مصرف کنندگان هرگز از موجودی لباس های آن ها خسته نشده و به طور مرتب برای خرید به فروشگاهشان مراجعه می کنند.

در این بین، بعضی از برندها در دنبال کردن روندهای فست فشن نسبت به برندهای دیگر پیشی گرفتند. برندهایی مانند اچ اند ام (H&M)، تاپ شاپ (Topshop) و زارا (Zara) در صدر برندهای فعال در زمینه فست فشن به شمار می روند که فعالیت آن ها انتقادهای گسترده ای را برایشان به دنبال داشته است.

در طی این سال ها، متریک های مختلف در صنعت فشن نیز تا حدودی تحت تأثیر این فرآیند تولید سریع در فست فشن قرار گرفتند. بر این اساس، حتی در برندهای لاکچری نیز میزان رشد برند با متریک هایی مانند افزایش میزان تولید محاسبه می شود. 

شاخصه های فست فشن

از دید مصرف کنندگان، فست فشن سه ویژگی اصلی دارد که در پاسخ به سوال فست فشن چیست نقش کلیدی ایفا می کنند. لباس هایی که بر پایه فست فشن تهیه می شوند، ارزان، منطبق بر مد و تقریباً یکبار مصرف هستند. 

لباس هایی ارزان و با کیفیت پایین از ویژگی های فست فشن

ویژگی های فست فشن این امکان را به مشتریان می دهند تا بدون قصد و تصمیم قبلی اقدام به خرید کرده و لباس هایی با قیمت مناسب را که نیاز چندانی هم به داشتن آن ها ندارند خریداری کنند. در فست فشن، مصرف کنندگان دائماً تشویق می شوند تا کمد لباس های خود را به روز رسانی  کنند. بنابراین، این روند تا حدودی بر عکس روش کمد کپسولی است که در مقاله ای دیگر در وب سایت فیوشکا به آن اشاره کردیم. 

به طور مرتب این نیاز به مصرف کنندگان یادآوری می شود که به روز بوده و استایل خود را با ترندها و روندهای تغییرپذیر دنیای مد و فشن دائماً هماهنگ کنند. به این ترتیب و با تناوب یافتن رفتار خرید از طرف مصرف کنندگان، برندهای فست فشن می توانند حجم فروش زیادی داشته باشند.

البته، از منظر کسب و کار، برای رشد صنعت فست فشن، افزایش میزان تولید و مصرف در کنار کاهش هزینه های تولید در  کنار هم باید اتفاق بیافتند.

ویژگی های فست فشن سبب افزایش تولیدات در این فضا به میزان بسیار بیشتری نسبت به تولیدات بر مبنای عرضه کلکسیون در چهار فصل سال شده اند. همان طور که قبلا نیز اشاره شد، برندهای فعال در این فضا، به جای این که صرفاً چهار بار در سال کلکسیون به بازار ارائه کنند، چندین بار در هفته کلکسیون هایی را منطبق با استایل های نمایش داده شده در کت واک ها و بر اساس روندها و ترندهایی صنعت فشن به بازار عرضه می کنند.

عوامل موثر در گسترش 

عوامل مختلفی در گسترش و وسعت یافتن فست فشن در دنیا نقش داشته اند. یکی از این عوامل، علاقه افراد به داشتن ظاهری نو و تازه است که با سرعتی قابل ملاحضه تغییر پیدا کند. در کنار این حقیقت، نباید نقش  قدرت متقاعد کنندگی فعالان مطرح صنعت فشن را در ایجاد احساس جا ماندن از روندها در افراد یا احساس به سرعت از مد افتادن آن روندها در مصرف کنندگان را نایدیده گرفت.

این عوامل اشتیاق افراد برای خرید مداوم محصولات و کالاها زنده و فعال نگه می دارند. به این ترتیب، مصرف کنندگان همواره می خواهند تا لباس ها و پوشاکی را خریداری کنند که مطابق با مد روز باشد. این عامل نیز به نوبه ی خود سبب افزایش مصرف گرایی در جوامع می شود.

مصرف گرایی در محبوب شدن فست فشن نقش مهمی داشته است. تشنگی سیری ناپذیر مصرف کنندگان برای این که همه محصولات مورد علاقه خود را خریداری کرده و انبوهی از محصولات را در زندگی مصرف گرای خود جمع آوری کنند. فست فشن این اشتهای سیری ناپذیر را در افراد برای داشتن آخرین آیتم های مد همواره زنده نگه می دارد. این لباس ها اغلب بعد از چند بار استفاده دور انداخته می شوند و عمر طولانی ندارند.

همان طور که قبلا نیز اشاره شد، در فست فشن همواره حجم زیادی از لباس در حال تولید است. این حجم انبوه تولید به  فروش لباس هایی با کیفیت های بسیار پایین منجر می شود. زمان کافی برای کنترل کیفیت این لباس های تولید شده وجود ندارد زیرا باید سریعاً برای عرضه به فروشگاه ها ارسال شوند. 

سرعت بالای تولید این لباس ها سبب می شود تا کیفیت آن ها و هزینه تولیدشان نیز به میزان قابل توجهی کاهش یابد. برندهایی مانند تاپ شاپ (Top Shop) و فشن نوا (Fashion Nova) که از فعالان مطرح این فیلد هستند تمرکز زیادی بر میزان سودآوری کسب و کار خود دارند. این برندها، به طور مداوم اقیانوسی از لباس تولید کرده و حجم زیادی از این لباس ها را که سودآور نیستند به طور مرتب از چرخه خارج می کنند تا فضای انبار و فروشگاه های خود را برای عرضه محصولات جدید خالی کنند.

برندهای فعال در زمینه فست فشن، علیرغم داشتن محصولاتی با قیمت پایین، درآمدهای بالایی دارند. سود این برندها بسته به تعداد محصولاتی است که به فروش می رسانند و این حجم فروش نیز بالا است. بنابراین، صرف نظر از هزینه ای که برای تولید هر آیتم  شده یا میزان سودآوری مجزای هر یک از آن ها، حجم فروش بالا عامل اصلی تعیین کننده در سودآوری این برندها است. 

علاوه بر حجم فروش، هزینه کمی که این برندهای فست فشن برای پرداخت حقوق کارکنان خود می پردازند نیز سبب می شود تا میزان سودآوری بالایی داشته باشند. لوسی سیگل (Lucy Seigle)، جمله بسیار خوبی در این زمینه دارد: «فست فشن رایگان نیست و کسی در جایی در حال پرداخت هزینه آن است.»

مجموع این عوامل که شامل تکرار ترندها، سرعت بالای تولید، کیفیت پایین محصولات تولیدی، قیمت های رقابتی و … در گسترش فست فشن موثر بوده که هر یک آثار زیان آوری بر سیاره زمین و افرادی که در پروسه تولید لباس ها دخیل هستند دارند.

تأثیرات مخرب 

در ادامه پاسخ به پرسش فست فشن چیست، به بررسی آثار این روند می پردازیم. مصرف گرایی و افزایش حجم تولید در این رویکرد خاص در فشن، آثار مخربی را برای انسان ها و محیط زیست به دنبال داشته است. 

از سال ۱۹۷۰، جمعیت جهان تقریباً رشد دو برابری داشته ولی میزان رشد در صنعت فشن چندین برابر این میزان بوده است. حجم مصرف جهانی لباس را چیزی حدود ۸۰ میلیارد لباس در سال تخمین می زنند، این میزان از سال ۲۰۰۰ حدود ۴۰۰ درصد رشد داشته که نشان دهنده حجم فزاینده رشد مصرف است. 

بنا به گزارش Fast Company، شرکت های تولید کننده لباس سالانه ۵۳ میلیون تن لباس به بازار عرضه می کنند. البته این آمار مربوط به سال ۲۰۱۹ است و به نظر می رسد که این میزان در حال حاضر افزایش قابل توجهی پیدا کرده باشد. در ادامه این مطلب آمده است که چنانچه روندهای رو به رشد تولید در صنعت فشن همچنان ادامه پیدا کنند، پیش بینی می شود که میزان تولید در این صنعت در سال ۲۰۵۰ به رقم ۱۶۰ میلیون تن برسد.

آثار مخرب محیط زیستی 

در ادامه مطلب فست فشن چیست به بررسی آثار مخرب محیط زیستی این روند تولید می پردازیم. فست فشن آثار سوء زیادی بر محیط زیست دارد که شامل فرآیند تولید و نحوه دور اندازی محصولات فشن است.

در فرآیند تولید در صنعت فشن حجم مصرف منابع انرژی بسیار زیاد است. علاوه بر این، در فرآیند رنگ آمیزی مواد اولیه در این صنعت مواد سمی و شیمیایی به کار می روند که سبب آلوده سازی منابع آبی می شوند. به طور مثال، برندهایی مانند بوهو (Boohoo)، مواد سمی و رنگ  های خطرناک و مواد شیمیایی را در فرآیند تولید خود به کار برده که به منابع آبی راه پیدا می کنند و سبب آلوده شدن آن ها می شود. 

از طرف دیگر، صنعت فشن در ایجاد آلودگی های کربنی نیز نقش دارد. یک دهم آلودگی های کربنی در محیط زیست ناشی از تولیدات این صنعت است. مطابق با گزارش لوی استاروس (Levi Strauss)، میزان کربن تولید شده در فرآیند تولید یک شلوار جین برابر با رانندگی با ماشین به مسافت ۸۰ مایل است. 

آثار مخرب محیط زیستی ناشی از فست فشن

صنعت فشن در مقایسه با صنعت حمل و نقل، آثار مخرب بیشتری بر روی منابع آبی دارد. تولید همان شلوار جینی که پیش تر به آن اشاره شد، نیاز به مصرف ۲۰۰۰ گالن آب دارد. فرآیند رنگ آمیزی پارچه ها نیز ۲۰٪ فاضلاب در جهان را تولید می کند که سبب می شود تا صنعت فشن به عنوان دومین صنعت آلاینده منابع آبی در جهان شناخته شود.

این فاضلاب به صورت مستقیم به رودها و جوی ها ریخته و سبب افزایش ریسک در معرض فلزات سنگین قرار گرفتن را هم برای انسان و هم حیوان در مناطق نزدیک به این کارخانه ها می شود. 

از آثار مخرب دیگری که صنعت فشن  بر محیط زیست به جای می گذارد مربوط به نهال های کشاورزی است. یکی از متداول ترین پارچه هایی که در تولید انواع محصولات فشن  مورد استفاده قرار می گیرند، کتان های غیرارگانیک هستند. برای تولید این مواد اولیه نیز منابع آبی و مواد سمی قابل ملاحضه ای مورد استفاده قرار می گیرد. 

مسئله محیط زیستی دیگری که در فست فشن مطرح  می شود نحوه دور ریختن این لباس ها است.  در هر دقیقه، لباس های زیادی دور انداخته شده یا به محل دفن زباله ها فرستاده می شوند. بعضی از شرکت ها هم، مانند بربری (Burberry)، پروسه ی انحصاری را برای سوزاندن لباس های فروخته نشده در پایان فصل ایجاد کرده اند تا به این طریق بتوانند از حراج گذاشتن محصولات خود و کاهش قیمت آن ها جلوگیری کنند.

سالانه ۱۱ میلیون تن لباس صرفاً در کشور آمریکا به دور انداخته می شود. این لباس ها که پر از سرب، آفت کش های مختلف و سایر مواد شیمیایی به ندرت تجزیه پذیر هستند در طبیعت و محل های دفع زباله رها می شوند. این پوشاک، در زمین های مخصوص دفع زباله باقی مانده و سبب انتشار مواد سمی به هوا می شوند.

فست فشن سبب می شود تا افراد لباس های خود را برای زمان کوتاه تری بپوشند. در طی ۱۵ سال گذشته، افراد تقریباً ۳۶ درصد کمتر نسبت به سال های قبل لباس های خود را پوشیده و از آن ها استفاده کرده اند. سالانه، حدود ۴۶۰ میلیارد لباس که هنوز هم قابل پوشیدن و استفاده هستند دور انداخته می شوند. در کشور آمریکا، به طور میانگین، هر آمریکایی میزان ۸۰ پوند از لباس های خود را دور می ریزد.

مسئله دیگری که در مورد دور ریز پارچه ها وجود دارد، پلی استر ارزان قیمتی است که در بسیاری از پارچه ها مورد استفاده قرار می گیرد. با شستن لباس ها این پلاستیک های میکرو فیبر در راه های آبی رها شده و به نوبه ی خود سبب آلوده سازی منابع آبی می شوند. از طرف دیگر، این میکرو پلاستیک های غیر قابل بازیافت وارد زنجیره غذایی و منابع آبی شده و ریسک های ناشناخته ای را برای سلامت انسان و گونه های مختلف ایجاد می کنند.

از سوی دیگر، ردپای کربنی صنعت فست فشن را می توان در صنایع دیگری که در فرآیند تولید یا پخش با این صنعت همکاری دارند مانند صنعت حمل و نقل و صنعت نفت نیز جست و جو کرد که نقش موثری در رشد صنعت فشن در جهان دارند.

آثار مخرب بر سلامت افراد

علاوه بر آثار محیط زیستی که فست فشن بر سیاره زمین دارد، فعالیت های مرتبط با این روند بر روی سلامت مصرف کنندگان و شاغلان این صنعت نیز تأثیرگذار است. بسیاری از محصولات صنعت فشن در کشور آمریکا مصرف می شوند ولی محل تولید حدود نود درصد این لباس ها در کشورهایی با درآمد متوسط و کم است.

آثار مخرب فست فشن بر سلامت افراد

روزانه، حدود چهل میلیون کارگر در شرایط سخت کاری مشغول به تولید این حجم از لباس برای فست فشن هستند و دستمزدهای ناعادلانه برای کار خود دریافت می کنند. به طور مثال، حقوق کارگران در بنگلادش ۹۶ دلار در ماه است که حتی کفاف نیازهای اساسی ماهیانه شان برای خرید کالاهای پایه ای را نیز نمی دهد.

یکی از برندهای فست فشن که تا چند وقت تیتر اول اخبار بسیاری از رسانه ها بود، برند نایک است. کارخانه های این برند در کشورهای در حال توسعه یافته از کودکان به عنوان نیروی کار استفاده می کردند و دستمزدهای پایینی به این افراد می پرداختند. البته برند نایک تنها یکی از نمونه های برندهای فعال در فست فشن بود که اخبار مرتبط با نقض حقوق کارگران در آن رسانه ای شد.

اکثریت کارکنان در فست فشن را زنان تشکیل می دهند که در رده سنی ۱۸ تا ۲۴ سال سن قرار دارند. در بعضی از کشورها مانند آرژانتین، بنگلادش، برزیل، چین، هند، اندونزی، فیلیپین، ترکیه، ویتنام و … نیز از نیروهای کار اجباری یا کودکان برای کار در کارخانه های این صنعت استفاده می شود.

علاوه بر بحث حقوق و دستمزد، عدم رعایت استانداردهای لازم برای سلامت نیروی کار، روندهای کاری مخرب برای سلامتی و حوادث محیط کار نیز نگرانی های عمده ای برای کارکنان در صنعت پوشاک محسوب می شوند. این فضاهای کاری گردش هوای مناسبی ندارند و کارکنان معمولاً در فضاهای کاری خود هوایی را که در آن گرد و خاک و فیبرهای تشکیل دهنده این پارچه ها معلق است تنفس می کنند. این مسائل سبب ایجاد انواع و اقسام بیماری های تنفسی، سرطان و ناباروری در این افراد می شود. 

از طرف دیگر، تولید لباس مستلزم انجام حرکات فیزیکی تکراری توسط کارگران در طول روز است که انجام این حرکات تکراری سبب ایجاد ناهنجاری های فیزیکی در آن ها می شود.

دانشمندان توانسته اند مواد شیمیایی مضری مانند بنزوتیازول (Benzothiazole) که در ایجاد سرطان های مختلف و بیماری های مرتبط با مجاری تنفسی موثر شناخته شده را در لباس های مختلف موجود در بازار ردیابی کنند که هم برای کارگران این کارخانه های تولید و هم برای مصرف کنندگان مضر است.

کارکنان فعال در کارخانه های تولیدی لباس های فست فشن به میزان زیادی در معرض مواد شیمیایی خطرناک در طی فرآیند تولید این لباس ها قرار می گیرند. در عین حال، ساعت های طولانی کار، درآمدهای کم و کمبود منابع همه بر شرایط سخت کاری این افراد می افزایند. 

از سوی دیگر، ریسک ایجاد حوادث غیرقابل پیش بینی نیز در این کارخانه ها زیاد است. حوادثی مانند بسته شدن تراژدیک کارخانه رانا پلازا که در پی آن ۱۱۳۴ نفر از کارکنان این کارخانه در بنگلادش کشته شده و تعداد بیشتری نیز زخمی شدند ریسک فعالیت در این صنعت را افزایش می دهد. این حادثه کارخانه رانا پلازا، نقطه عطفی در صنعت فشن محسوب می شود. بعد از این حادثه، بسیاری از فعالان حقوق کارگران در کشورهای توسعه یافته اعتراض هایی را در رابطه با برخورد نامناسب با کارکنان در صنعت فشن ترتیب دادند.

به طور مثال، موسسه فشن روولوشن، سازمانی جهانی که برای افزایش آگاهی نسبت به روش های غیر اخلاقی در فشن فعالیت می کند، حادثه رخ داده در رانا پلازا را عاملی الهام بخش برای شروع فعالیت خود نام می برد. این سازمان همانند سایر سازمان ها که مشغول فعالیت برای ایجاد تغییر در صنعت فشن هستند به دنبال ایجاد تحولاتی اساسی برای بهبود شرایط برای مردم و محیط زیست است. 

اثر مخرب دیگری که فست فشن بر روی زندگی انسان دارد متوجه مصرف کنندگان این محصولات است. پوست وسیع ترین ارگانیسم موجود در بدن انسان است. پوشیدن این لباس های تولید شده با کیفیت پایین و تماس پوست بدن با آن ها می تواند آثار مخربی برای سلامت انسان داشته باشد. این آثار مخرب، در کارخانه ها، شهرها و خانه هایی که این لباس های فست فشن تولید می شوند شدت بیشتری دارد.

مطابق با گزارش مجله سلامت محیط زیست (Environmental Health Journal)، روش های معمولی که برای رنگ کردن پارچه ها مورد استفاده قرار می گیرند سبب آزاد سازی فلزات سنگین و سایر مواد سمی به منابع آبی محلی می شود که به نوبه ی خود سلامت حیوانات و ساکنین مناطق نزدیک به محل تولید این پارچه ها را تهدید می کند.

در عین حال، به دلیل قابلیت بالای دسترسی و سایزهای خاص و محدودی که در فست فشن تولید می شوند، در بسیاری از موارد مرزهای اخلاقی نادیده گرفته می شوند. البته فعالان زیادی در حال اطلاع رسانی این جنبه های اخلاقی فست فشن هستند. ولی با این وجود، قیمت های پایین و در دسترس بودن محصولات فست فشن همچنان موانع بزرگی برای فعالیت گسترده برای اطلاع رسانی این جریان ایجاد می کنند.